[01] เด็กแว่น {KhunWoo} 20%

Pairing: KhunWoo
Rate: PG-13

.

.

.

.

ผมคิดถึงเรื่องนั้น… ผมคิดว่า… ผมกำลังตกหลุมรัก… ตัวเล็ก

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้น ภาพของอีกคนที่กำลังตกใจ ภาพที่เขายิ้มจางๆ ให้มันทำให้ผมรู้สึกบ้า ผมกำลังบ้า

ถ้าวันนั้นแทคยอนไม่เข้ามาสะก่อน ผมคิดว่าปากเล็กๆ นั่น มันต้องเป็นของผม อ่า… ผมกำลังคิดอยากจะแตะริมฝีปากนั่น ริมฝีปากของจางอูยอง

.

.

.

อ๊คแทคยอน ประธานสภานักเรียนตอนนี้กำลังอึ้งกับภาพข้างหน้า นิชคุณกำลังคร่อมเด็กแก้มบวม…

คิดจะทำอะไรให้ห้องกัน อ๊คเครียดดด

หลังจากได้ยินเสียงประตูเปิด พร้อมกับเสียงเรียก “ไอ่คุณ” สติของทั้งคู่ก็กลับคืนมา คนตัวเล็กก้มหน้าลงทันที ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อ ส่วนอีกคนกลับหันไปมองหน้าเพื่อน ฉายแววตาไม่พอใจเล็กน้อยให้

“แทคยอน ออกไปก่อน กูทำธุระอยู่”

“ไอ่คุณธุระมึงนี่ เฮ้ยๆ!!”  ยังไม่ทันพูดจบ นิชคุณก็ลุกขึ้น เดินมาทางแทคยอนแล้วผลักคนตัวโตให้ออกไปหน้าห้อง

“ห้ามใครเข้าจนกว่ากูจะออกไป ขอบใจนะเพื่อน”

ปัง!

‘เสียงปิดประตูดังกระแทกเข้าหน้าอ๊คเลยครับ ห้ามใครเข้าจนกว่าจะออกไป… อ๊คเครียดดดด’

อูยองตกใจนิดๆ กับเสียงปิดประตู ก่อนที่จะได้ยินเสียงกดล็อค

กริ่ก…

เขาจะทำอะไร มันต้องไม่ดีแน่ๆ ต้องหนี

ร่างกายไวกว่าความคิด อูยองรีบลูกขึ้นวิ่งไปทางที่ได้ยินเสียงปิดประตู ถึงแม้จะมองเห็นเพียงแค่แสงสว่างกับภาพลางๆ เขาก็ต้องเอาตัวรอดจากที่นี่ ไปไม่ถึงไหนอูยองก็ชนเข้ากับนิชคุณ เพียงเสี้ยววินาทีที่จะหันหลังกลับไปอีกทาง อ้อมแขนแกร่งกระชับคนตัวเล็กให้เขามาใกล้อีก ตอนนี้แผ่นหลังบางกำลังสัมผัสแนบไปกับด้านหน้าของอีกคน ตรงตำแหน่งหน้าอกด้านซ้ายอูยองสัมผัสได้

ตึกตัก ตึกตัก เสียงของหัวใจตัวเองมันกำลังผิดปกติ

“ขอโทษนะ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก”

เสียงทุ้มเอ่ยชิดใบหูเล็ก ก่อนจะค่อยๆ คลายอ้อมกอดให้อูยองเป็นอิสระ อูยองหันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกคน ถึงแม้จะมองไม่ออกว่าเป็นใคร แต่อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าอีกคนเป็นใคร… รองประธานสภานักเรียน

“เอ่อ คือ คุณ.. คุณจะไม่ทำอะไรผมแน่ๆ ใช่ไหมครับ?”

อูยองเอ่ยถาม ก็กลัวที่จะโดนคนนี้แกล้งอีก… แกล้งทีอูยองรู้สึกเหมือนจะตาย ก็หัวใจมันเต้นเร็วเกินไป มันเต้นจนรู้สึกได้ว่าทำงานผิดปกติ… จางอูยองถูกแกล้งจนเป็นโรคหัวใจ รองประธานทำเขาป่วย

“ก็บอกว่าไม่ทำไง ไม่ต้องกลัว ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ตกใจ”

ดวงตาเรียวเล็กช้อนขึ้นสบตาคนตัวโต ส่งยิ้มบางๆ ให้ เพียงแค่รอยยิ้มนั้นส่งมา ก็ทำให้นิชคุณรู้สึกได้ว่า

‘เขาคงตกหลุมรักเจ้าของรอยยิ้มนั้นเสียแล้ว’

“ครับ”

“หมดคาบเรียนละนี่ เรียนห้องไหนล่ะ เดี๋ยวไปส่ง”

“เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมไปเอง” อูยองตอบกลับอ้อมแอ้มด้วยความเกรงใจ

“แว่นหักแล้ว มองเห็นหรอ? ” ด้วยความอยากแกล้งนิชคุณกระซิบถามข้างใบหูเล็กอีกครั้ง ตอนนี้จางอูยองตัวแข็งทื่อไปหมดแล้ว

“เอ่อ ผะ ผม ” อูยองเอ่ยตอบ เขาไม่ชินที่มีคนมาทำอะไรแบบนี้ หัวใจบ้านี่ก็เต้น ปากบ้าก็ไม่ขยับ

“งั้นฉันไปส่งนะ?”  น้ำเสียงทุ้มถูกส่งผ่านมาอีกครั้งตรงที่เดิม

“คะ ครับ” ทันทีที่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ นิชคุณก็ผละใบหน้าออกมา ก่อนจะอมยิ้มกับคำตอบที่ได้

“อยู่ห้องไหน?”

“ห้อง 2 ครับ ปี 2 ห้อง 2 ครับ” พูดจบมือเล็กๆ ก็ได้รับความร้อนส่งผ่านมาอีกครั้ง ร้อนจนทำให้อูยองรู้สึกได้ว่า มันทำให้หน้าของเขาร้อนไปหมด

ระหว่างทางเดินในอาคารเรียน ผู้คนเริ่มบางตาลงมากเพราะเป็นเวลาเลิกเรียนของวันนี้ ภาพของเด็กผู้ชายตัวเล็กแก้มกลมที่กำลังก้มหน้าเดินตามแรงจูงของใครอีกคน…คนนั้นก็คือรองประธานสภานักเรียน… ดีกรีเด็กเรียนดีห้องหนึ่ง ติดอันดับหนึ่งในสิบของโรงเรียนทุกปี เป็นนักกีฬาตัวโรงเรียน แถมยังเล่นดนตรีเก่งทุกชนิดอีกต่างหาก… พรุ่งนี้เรื่องของจางอูยองกับนิชคุณคงเป็นหัวข้อหลักในการสนทนาของใครหลายๆ คน

“ถึงห้องของนายแล้ว”

“คะ.. ครับ  เอ่อ” อูยองขานรับตะกุกตะกัก… ตอนนี้อูยองทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะบอกคุณคนนั้นว่าอย่างไรดี ก็มือที่เขากุมไว้…ยังไม่ยอมปล่อยเลย

“โต๊ะอยู่ไหนละ?” พูดไปก็จูงอีกคนเดินตามไปด้วย

“เอ่อ.. คือ คือ” ความอุ่นชื้นที่ฝ่ามือสัมผัสกันเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับแรงที่กุมมือ

“อ่า เจอละ” มือหนาหยิบกระเป๋าเป้สีดำขึ้นมาสะพาย

“เอ่อ คุณครับ คือ”

“หืม?”

“ปะ..ปล่อย..ปล่อยมือผมได้แล้วครับ” เสียงหวานเอ่ยบอกสั่นๆ กว่าอีกคนจะขานรับก็เป็นเวลานาน นานสะจนทำใจดวงน้อยกระตุกไม่เป็นจังหวะ

“มือนี้หรอ?”  มือล็กๆ ที่ถูกกอบกุมถูกยกขึ้นมาอยู่ในระดับสายตาที่ไร้แว่น มองเห็นไม่ชัดแต่สัมผัสร้อนชื้นที่มือนั้นชัดเจน

“ครับ” อูยองก้มหน้าลงตอบอ้อมแอ้ม ไอ้อาการหน้าร้อนๆ เมื่อเห็นมือที่กุมกันไว้มันคืออะไร อูยองไม่เข้าใจ

“ไม่ดีกว่า ถ้าปล่อยเดี๋ยวนายก็เดินชนข้าวของเสียหายกันพอดี” รอยยิ้มขี้แกล้งเผยออกมา

ขอแกล้งคนแก้มกลมนี้อีกสักหน่อย มีโอกาศทั้งทีตอนในห้องเมื่อกี้ก็พลาด ขอใช้โอกาสนี้ให้คุ้มก็แล้วกัน

ใจดวงน้อยที่เต้นไม่เป็นจังหวะกลับมาวูบโหวงอีกครั้งเพียงแค่ได้ยินประโยคของอีกคน เพียงแค่กลัวเขาทำข้าวของเสียหายแค่นั้นเอง…ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย… ใจบ้าก็ดันเต้นไปได้

“ไม่ปล่อยนี่แหละดีแล้ว ฉันไปส่งนายที่บ้านเอง”

“ผมกลับเองได้ครับ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย คุณไม่จำเป็น-”

“นิชคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที “ฉันชื่อนิชคุณ ทีนี้รู้จักกันแล้วนะ ‘จางอูยอง’ ไปส่งได้ยัง”

ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างขึ้นเมื่อนิชคุณพูดจบ

“เร็วดิ ไปส่งได้ยัง” มือใหญ่ๆ เขย่ามือเล็กๆที่กุมไว้ จางอูยองทำตัวไม่ถูกแล้ว… ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นมาอีก ไอ่หน้าบ้าก็ร้อนขึ้นมาอีก… นิชคุณทำให้ร่างกายอูยองปั่นป่วน

“…”

“บอกทางไปบ้านนายมาได้แล้ว ถ้าไม่บอก…” ใบหน้าคมเลื่อนมากระซิบที่ใบหูอูยองอีกครั้ง “ก็ไปนอนบ้านฉันนะ”

.
.
.
.

“คุณลูกชิมนี่ดูนะ แม่รับประกันความอร่อย” เสียงของคุณนายจางเอ่ยบอกกับเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับตัวเอง… นิชคุณ

~
ย้อนไปหลังจากที่อีกคนบอกถ้าไม่บอกทางกลับบ้านต้องไปนอนบ้านตัวเอง จางอูยองรีบบอกทางกลับบ้านทันที ตลอดทางไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงสัมผัสจากมือใหญ่ๆ ที่กุมไว้จนชื้นเหงื่อ อูยองเผลอลอบมองใบหน้าคมแบบเบลอๆ จนมารู้ตัวอีกทีก็เหลือเพียงร่องรอยความอุ่นและเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน

“อูยอง กลับมาแล้วหรอลูก” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามออกมา ก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นหน้าใครอีกคนที่ไม่คุ้นตายืนอยู่ข้างลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ นิชคุณไม่รอช้า รีบส่งยิ้มหวานให้กับคุณแม่(ยาย)

“สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อนิชคุณครับเป็นเพื่อนของอูยอง”

คุณนายจางยิ้มกว้างทันที เดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมด้วยความตื้นตัน อูยองลูกชายพาเพื่อนเข้าบ้าน คุณแม่ดีใจ ดีใจมากๆ

“นิคคุณ แม่เรียกแบบนี้ได้ใช่ไหม? แม่ดีใจมากๆ เลยนะ ในที่สุดอูยองของแม่ก็พาเพื่อนมาที่บ้านสักที นึกว่าจะไม่พูดจนไม่มีใครเขาคบแล้วเนี่ย แม่ขอบใจนิคคุณมากๆ ที่เป็นเพื่อนกับอูยอง อุ้ย! แม่ลืมแนะนำตัวไป แม่ชื่อจางจินฮีจ้ะ”

น้ำเสียงตื้นตันของคุณนายจางส่งผ่านมาถึงนิชคุณ คนตัวสูงส่งยิ้มตอบ ภายในสมองกำลังประมวลผลคำพูดของคุณแม่(ยาย) เดี๋ยวต้องหาเวลาคุยกับคุณแม่สักหน่อยแล้ว

“ครับคุณแม่ จะเรียกนิคคุณหรือคุณเฉยๆ ก็ได้ครับ ผมพาอูยองมาส่งครับ” พูดจบก็หันไปมองหน้าอูยองส่งยิ้มบางๆ ให้กับเจ้าของชื่อ อูยองกำลังอยู่ในสภาวะที่เรียกว่าพูดไม่ออกเพราะอีกคนชิงตัดหน้าคุยกับคุณแม่ของเขาไปแล้ว นิชคุณกำลังจะทำอะไรกันแน่

“นี่ คุณครับมาส่งผมเสร็จแล้วก็กลับไปสิค-”

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับมือเล็กๆ ของอูยอง

“แม่ครับ ยองเจ็บนะ ตียองทำไมอ่า”

“อย่าไล่แขกแม่สิ นิคคุณอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนนะลูก”

มาไม่ทันไรก็กลายเป็นแขกคุณแม่ อีกหน่อยคนเป็นคนโปรด… เห้ย คิดอะไรเนี่ย เขาคงไม่มาบ้านเราอีกเป็นครั้งที่สองหรอก 

อูยองจมอยู่ในความคิดของตัวเองสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมือหนาๆ กุมเข้าที่ข้อมือแล้วลากให้เดินเข้าบ้านไปด้วยกัน

วันนี้คนที่ได้กำไรก็คงไม่พ้นนิชคุณ ได้กุมมือนิ่มๆ ตั้งนาน… คนอะไรมือทั้งนิ่มทั้งเนียน เรื่องกลิ่นไม่รู้รอเจ้าตัวไม่เห็นค่อยพิสูจน์แล้วกัน…

บรรยากาศห้องในห้องครัวตอนนี้ครื้นเครงเป็นพิเศษ เสียงหัวเราะของคุณนายจางดังออกมาเป็นระยะพร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้มๆ ของนิชคุณ อูยองนะเหรอ… โดนไล่ออกมาจากห้องครัว เนื่องจากคุณแม่ได้ลูกมือคนใหม่ลูกมือคนเก่าเลยต้องออกมาตามระเบียบ อีกอย่างที่ถูกไล่มาคงไม่พ้นเจ้าตัวแว่นหักทำให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นนั้นไม่เหมือนเดิม เลยต้องนั่งจมปุกอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี แต่ไม่ทันได้เบื่อนานเสียงใสๆ ที่ประตูบ้านก็ตังขึ้นมา

“คุณแม่ฮะ พี่ยอง น้องยองกลับมาแล้ววว” เด็กหนุ่มวัยมัธยมต้นสวมแว่นทรงเดียวกับอูยองเดินเข้ามาหาพี่ชายตัวเองที่นั่งจ้องเขม่งหน้าบอกบุญไม่รับ พุ่งตัวเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงบนพุงกลมๆ ของพี่ชาย แล้วเงยหน้าขึ้นมอง

“พี่ยอง แว่นหักอีกแล้วหรอ” ตากลมๆ เหมือนลูกแมวของจินยองจ้องมองหน้าของอูยอง

“อืม พี่ซุ่มซ่ามทำตกแล้วเหยียบน่ะ” คนเป็นพี่เลือกที่จะไม่พูดถึงความจริงที่ตัวเองเจอออกไปให้น้องฟัง และไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกแกล้งให้คนในครอบครัวรับรู้

“ปีนี้พี่ตัดแว่นไปรอบที่สามแล้วนะ รอบนี้จะเป็นรอบสุดท้ายของปีรึป่าวเนี่ย”

“คงจะเป็นรอบสุดท้ายแล้วแหละ ถ้าพี่ไม่ซุ่มซ่ามอีก”

“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะสดใสของสองพี่น้องดังขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับกลิ่นหอมๆ ของอาหารที่ลอยออกมา จินยองรีบไปที่โต๊ะอาหารและไม่ลืมที่จะพาพี่ชายตัวเล็กของเขาไปด้วย

เสียงคุยกันสนุกสนานทำให้อาหารมื้อเย็นของบ้านตระกูลจางไม่เงียบเหงา จินยองดูท่าจะถูกอกถูกใจ “พี่คุณ” ไม่แพ้คุณแม่ ส่วนอูยองก็นั่งกินข้าวเงียบๆ ก็มองกับข้าวไม่เห็นจะให้ทำอย่างไร จินยองก็คุยจ้อกับนิชคุณไม่หยุดแต่ก็ไม่ลืมที่จะตักกับข้าวให้กับพี่ชายตัวเอง มีหลายๆ ครั้งที่จินยองป้อนกับข้าวให้อูยองเป็นภาพที่น่ารักมากๆ ในสายตาของคนมองอย่างนิชคุณ น้องก็น่ารักแต่คนพี่น่ารักมากกว่า ยิ่งเห็นตอนที่ปากบางๆ นั่นงับช้อนของจินยอง มันยิ่งทำให้นิชคุณเตลิดไปไกล…

น่ารักโคตรๆ น่ารักเหี้ยเหี้ยยยย อยากเป็นคนป้อน อยากเป็นช้อน ว่อยยยยยยย
ได้เพียงแต่คร่ำครวญอยู่ในใจ คุณนายจางก็ตักกับข้าวให้ไม่ยอมหยุดชิมนั่นชิมนี่ แล้วมันก็อร่อยทุกอย่าง นิชคุณเลยกินจนอิ่มท้องและมองจนอิ่มใจ… หลังจากที่เสร็จสิ้นมือเย็นนิชคุณอาสาล้างจานด้วยเหตุผลที่ว่า เกรงใจทำมื้อเย็นให้ทานแล้วก็ขอตอบแทนเป็นการล้างจานให้ โดยมีผู้ช่วยคือจินยอง(ว่าที่น้องสะไภ้)

ส่วนอูยอง… นั่งเหงาอยู่ตรงโซฟาที่เดิมฟังคุณแม่บ่นๆ พร้อมกับคำสั่งที่ว่า

“พรุ่งนี้แม่ไม่ว่าง น้องยองก็ไม่ว่าง แม่ขอให้นิคคุณเขาไปส่งตัดแว่นแล้วนะ ห้ามขัดแม่ด้วย!”

ดวงตาเรียวๆ เบิกกว้างขึ้นพร้อมกับคำถามมากมาย แต่ไม่ทันที่จะเอ่ยปากถามคนที่ล้างจานเสร็จแล้วก็ส่งเสียงออกมาก่อน

“คุณแม่ครับ ผมจะกลับแล้วนะครับ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้อร่อยมากๆ เลยครับ”

“น้องยอง ไปส่งพี่คุณหน่อย พี่ยองก็ไปด้วยนะ”

.
.
มาสามเหลือสองคน… จากคำสั่งของจินฮีที่บอกให้ลูกชายทั้งสองออกมาส่งนิชคุณ เพื่อนคนแรกที่อูยองพาเข้าบ้าน กลายเป็นว่าจินยองหายไปไหนก็ไม่รู้หลังจากก้าวออกมาจากประตูบ้าน เหลือเพียงแค่นิชคุณและจางอูยองที่รั้วสีขาวหน้าบ้าน นิชคุณจับมืออูยองเดินไปด้วยกันและเจ้าตัวเองก็ไม่ปฏิเสธเสียด้วย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาแต่จางอูยองมองไม่เห็นมัน นิชคุณหันหลังกลับมามองหน้าคนแก้มอูมที่กำลังขึ้นริ้วสีแดงจางๆ แกล้งอีกสักครั้งก่อนกลับบ้าน ใบหน้าคมโน้มมากระซิบเบาๆ

“พรุ่งนี้เก้าโมงฉันจะมารับนายไปตัดแว่นนะอูยองอ่า~” ก่อนผละออกให้ปลายจมูกเฉียดแก้มนิ่ม

หอม แก้มอูยองหอมมาก อยากหอมจัง

การกระทำไวกว่าความคิด จมูกโด่งฝังลงที่แก้มนิ่มเต็มๆ พร้อมกับเสียงเอฟเฟ็คที่ตามมาเป็นเสียงหอมแก้มดัง “ฟอด” จางอูยองอ้าปากค้าง สติกระเจิงหายไปหมด หัวใจหยุดเต้นชั่วขณะก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร็วระรัวเหมือนจะระเบิด

“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” แล้วเดินจากไปปล่อยให้จางอูยองนิ่งค้างอยู่หน้าบ้านอย่างนั้น…

 นิชคุณหอมแก้มจางอูยอง หอมเต็มๆ เลยด้วย และคนที่อึ้งไม่ต่างจากอูยองก็คือจินยองที่แอบอยู่ตรงประตูบ้าน จินยองเห็นเต็มๆ พี่ชายตัวเองถูกเพื่อนหอมแก้ม เพื่อนพี่ชายที่พึ่งบอกกับจินยองตอนล้างจานเมื่อกี้ว่าไม่ใช่เพื่อนแต่กำลังจะเป็นแฟนของอูยอง… พี่จะจีบพี่ชายจินยองนะ 

พี่เขยรุกแรงจริงโว้ย หอมแก้มข้างหน้าบ้านเค้าเลยยยยยย ฮื้ออออออออ

.

.
20%

หายไปนานมาก ปิดเทอมรับจ๊อบหาค่าเทอมค่ะ ฮืออออ มาได้นิดเดียวเองอะ ช่างมานจะรีบมาต่อ ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าเลยค่ะ คนพี่ก็รุกน้องแบบรุกหนักมาก คนน้องนางก็ไม่รู้เรื่องอะค่ะว่าพี่มันรุก ได้แต่คิดเองเออเองว่าคืออะไรนางไม่เข้าใจ เป็น sf สั้นๆ ไม่เกินห้าตอนค่ะ

มาต่ออีกนิดหน่อยนะคะ ลงในมือถือ อาจจะแปลกๆ หน่อย เดียวมาแก้ค่า