[OS] เสื้อบาส {BNior}

Title : เสื้อบาส

Rate : PG15

Couple : แจบอม&จินยอง // BNior

Code : 9494

แปะ…แปะ…แปะ
เสียงของหยดน้ำไหลลงกระทบพื้นไม้ปาเก้ในโรงยิมของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ริมฝีปากอิ่มสีซีดจากความหนาวและเปียกชื้นจากสายฝนที่โหมกระหน่ำตั้งแต่ช่วงเช้า เหล่านักล่ากำลังจ้องมองกระต่ายน้อยตัวเปียก จนชุดนักเรียนสีขาวบางแนบไปกับร่างอรชร เผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจน กางเกงนักเรียนสีดำลู่ไปกับเรียวขายาว ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นที่มีหยดย้ำเกาะพร่างพราว… ทุกอย่างในตัว ปาร์คจินยอง ตอนนี้โคตรน่า…

ปึง!!

เสียงกระทบของลูกบาสกับพื้น ทำให้นักล่าหลุดจากภวังค์และหันมาสนใจต้นเหตุของเสียงแทน พร้อมกับจับสัมผัสได้ถึงรังสีเย็นๆ จากหัวหน้าทีม…

อิมแจบอม

ดวงตาเรียวเล็กทรงเสน่ห์ที่มีไฝสองจุดเล็กๆ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว กำลังจ้องมองกระต่ายน้อยเปียกน้ำด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ พร้อมกับส่งสายตาเย็นๆ ไปยังเหล่านักล่าที่กำลังมองดู กระต่ายน้อยของเขา
ใช่… ปาร์คจินยองเป็นกระต่ายน้อยของอิมแจบอม กระต่ายของเขาคนเดียว

หมับ!! มือหนาจับเข้าที่ข้อมือเล็กกระชากให้คนที่โดนจับเดินตามมา จินยองเซไปตามแรงกระชาก ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองใคร…ตอนนี้จินยองสัมผัสได้ว่าแจบอมไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ… แต่จินยองก็ยังไม่รู้ว่าแจบอมไม่พอใจเรื่องอะไร หรือจะไม่พอใจที่เขามาหา…แต่ว่าแจบอมเป็นคนบอกให้จินยองมาหาเองนะ ถึงแม้ว่าจะมาก่อนเวลา ก็อยากเจอแจบอมนานๆ นี่นา

จินยองก็มาตามที่แจบอมบอกแล้วแจบอมเป็นอะไร

อิมแจบอมกระแทกประดูปิดดังปัง! ทำเอานักล่าที่มองกระต่ายตาละห้อยสะดุ้งกันเป็นแถบๆ จินยองเองก็ตกใจมากเหมือนกัน แจบอมตอนนี้น่ากลัวน้อยสะที่ไหน เสียงฟันกระทบกันดัง กึกกึก ทำให้อิมแจบอมหันมามองหนาปาร์คจินยอง สายตาเจ้าเล่ห์ยามอยู่กันสองคนปรากฎออกมาให้เห็น… จินยองไม่กล้าสบตาแจบอมเลย

“ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกให้หมด เดี๋ยวนี้” เสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้นเป็นประโยคแรกตั้งแต่เจอหน้ากัน

“…” ไม่มีคำตอบ ปาร์คจินยองกำชายเสื้อไว้แน่น ปลดกระดุมออกทีละเม็ด… ทีละเม็ด จนหมด เรือนกายขาวนวลปรากฎขึ้นต่อหน้าอิมแจบอมทันทีที่เสื้อนักเรียนขาวบางหลุดออกจากลาดไหล่..

แจบอมหายใจติดขัดเป็นระยะ ค่อยๆ ไล่สายตามองดูร่างบาง ตั้งใบหน้าหวานๆ ที่ไม่ยอมสบตา ลาดไหล่แคบๆ หน้าอก… หน้าท้องราบเรียบ .. และมือบางที่กำลังถอดเข็มขัดออก… กางเกงนักเรียนขายาวสีดำร่วงหล่นไปตามแรงโน้มถ่วงเผยให้เห็นช่วงขาเรียว… ขาว… น่าสัมผัส ดูนุ่มนิ่มไปทั้งตัว

พึ่บ!

ผ้าขนหนูสีเข้มถูกส่งมาให้คนที่กึ่งเปลือย จินยองค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา… แจบอมกำลังหันหลังให้เค้า… จินยองอมยิ้มน้อยๆ ให้กับสิ่งที่เห็น ถึงแจบอมจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่แจบอมก็ยังคงไม่ล่วงเกินเขาอย่างที่ทำมาเสมอ… จินยองค่อยๆ ใช้ผ้าขนหนูซับน้ำออกจากร่างกาย พันผ้าขนหนูไว้แล้วถอดอันเดอร์แวร์ขาสั้นสีเทาออกจากร่างกาย แล้วหันไปสะกิดแจบอม

“แจบอม.. จินยองถอดหมดแล้วนะ” เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงหวานๆ แจบอมแทบจะอดใจไม่ไหว หันกลับไปกอดอีกคนให้จมอก

“ขอโทษที่พาล แต่แม่งไม่ชอบ เข้าใจป่ะ?” จินยองยกแขนขึ้นกอดตอบรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมา

“แจบอมไม่ชอบอะไรหรอ? บอกจินยองได้ไหม” อ้อมกอดอุ่นคลายออก แจบอมดันตัวออกมาเผชิญหน้ากับจินยอง

“กูไม่ชอบที่พวกมันมอง แม่ง มองอย่างกับจะแดก” ตาเรียวเล็กสบกับดวงตากลมโต

“…”

“กูไม่ชอบที่พวกมันมองคนของกูในสภาพแบบนี้จินยองรู้ไหม สภาพตอนนี้ น่าเอา แค่ไหน?”

“…”

“มาทำหน้ายั่วใส่กูอีก”

ปาร์คจินยองกำลังทำตัวไม่ถูก เมื่อได้ยินคำพูดจากผู้ชายปากร้ายอย่างแจบอม …น่าเอา… คำคำนี้ทำให้จินยองหน้าแดงหูแดงเข้าไปใหญ่

แจบอม คนบ้า!

พึ่บ! แจบอมยัดเสื้อผ้าใส่มือจินยอง

“เอาไปเปลี่ยน กูไม่มองหรอก” พูดเสร็จแจบอมก็หันหลังไป จินยองมองดูเสื้อผ้าในมือแอบยิ้มนิดหน่อย

JB 94
นี่มันเสื้อบาสของแจบอม งือออ ใส่ชุดของแจบอม งือออ มีกลิ่นของแจบอมด้วย งืออออ จินยองครวญครางในใจ มือเล็กๆ ค่อยๆ หยิบเสื้อขึ้นมาใส่ สังเกตเห็นอะไรสักอย่างสีเข้มๆ

“แจบอม!!!” พอหยิบขึ้นมาดูจินยองหน้าแดงหูแดงยิ่งกว่าเดิม แจบอมหันกลับมามองจินยอง… มือของจินยองถืออันเดอร์แวร์สีเข้มของเขาไว้ จินยองหลับตาปี๋

โคตรน่ารักเลยแม่ง

“หึหึ ก็ถอดออกหมดไม่ใช่รึไง เอาของกูไปใส่นี่แหละ เดี๋ยวลมมันเย็น”

“แต่ว่ามัน มัน..” จะให้พูดยังไงอะมันกางเกงในของแจบอมอะ ฮืออ

“มันทำไม?”

“ก็มัน… งืออออ แจบอมอ่า” จินยองสบตากับแจบอม หารู้ไม่ว่าทำหน้าทำตาแบบนั้น.. มันโคตรของโคตรยั่วเลย อึก!.. แจบอมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่จินยอง

“จะใส่เองหรือว่า… ให้กูใส่ให้? นับหนึ่งถึงสามไม่ตอบคือกูใส่ให้ หนึ่ง..”

“จินยองจะใส่เอง!!…แจบอมคนบ้า” เสียงหัวเราะ หึหึ ของแจบอมยังดังไม่หยุด จินยองรีบใส่อันเดอร์แวร์ตามด้วยกางเกงบาส แล้วปลดผ้าขนหนูออก

“สะ เสร็จแล้ว ออกไปได้ยัง?” จินยองเอ่ยถามแจบอมเสียงสั่นๆ เพราะมองแววตาจินยองตอนนี้แล้ว… จินยองรู้สึกแปลกๆ… ใจมันสั่นมากกว่าปกติ แจบอมเดินเข้าหาจินยองช้าๆ แล้วดันจินยองติดกับลอคเกอร์… ยกมือขึ้นประกบ กักตัวจินยองไว้ในอ้อมแขน เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาชิดริมใบหูสีแดง

“ทุกอย่างบนตัวมึงตอนนี้ เป็นของกูจำไว้จินยอง มึงเป็นของกู” ริมฝีปากหนาประกบลงบนปากอวบอิ่มเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มจังหวะให้หนักขึ้น.. แจบอมผละออกช้าๆ กระซิบบอกจินยองชิดปากอิ่มตึง

“คราวหลังอย่าฝ่าฝนมาหากู อย่าเปียกแบบนี้มาหากูที่ยิม กูหวง”

“อื้อ” จินยองตอบรับในลำคอ
.

.
ฝนหยุดตกแล้วทำให้ได้ยินเสียงคุยกันจ้อกแจ้กทั่วไปดังขึ้นมา ก่อนทุกเสียงจะเงียบลงเพราะแจบอมผลักประตูออกมากระทบผนังเสียงดัง ทุกสายตาจับจ้องไปยังสองคนที่ออกมาพร้อมกันจินยองในชุดบาสแม่งโคตรน่ารัก แจบอมตวัดสายตาขึ้นมามองทุกคนเป็นสายที่ประกาศว่า… อย่ายุ่งกับคนของกู

“นั่งตรงนี้ห้ามไปไหน ถ้าไม่มีอะไรทำเอาโทรศัพท์กูไปเล่น” จินยองพยักหน้ารับหงึกหงึก

ฟอด ~ แจบอมหอมแก้มกลมๆ ก่อนจะไปซ้อมต่อ

จินยองนั่งอึ้ง กวาดสายตามองไปรอบๆ…ก่อนที่จะก้มหน้าลงแล้วเอาโทรศัพท์แจบอมมาเล่น จะไม่ก้มได้ไง ก็ตอนนี้ทุกคนมองหน้าจินยองหมดเลยอ่า แจบอมบ้า

“เหยดเข้ ไอ้บี น้องแว่นเอ็กซ์สัด” หวังแจ็คสัน พูดขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่จ้องมองไปที่จินยองอย่างเปิดเผย

ผัวะ!! เสียงฝ่ามือกระทบกับหน้าผาก

“โอ้ย ไอ่บีทำเหี้ยไรมึงเนี่ย เจ็บนะเว้ย” แจ็คสันยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง

“ไอ่เหี้ยแจ็ค กูไม่จิ้มตามึงก็บุญหัวมึงแล้ว อย่ามองของกู”

“ใส่ชุดเว้ามาขนาดนั้นขากางเกงก็กว้าง ไม่ให้มองได้ไงวะ ขาวชิบหาย” เสียงของแจ็คสันดังก้องอยู่ในหัวของแจบอม แจบอมหันไปมองจินยองทันทีที่แจ็คสันพูดจบ กระต่ายน้อยกำลังนั่งชันเข่าเล่นเกมแขนทั้งสองข้างวางที่เข่า…

‘ใส่ชุดเว้ามาขนาดนั้นขากางเกงก็กว้าง ไม่ให้มองได้ไงวะ ขาวชิบหาย’

ขาว ชิบ หาย

ท่านั่งแบบนั้นมันทำให้มองเห็นขาอ่อนด้านล่างและลำตัวด้านข้าง แจบอมกวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบว่า ลูกทีมของเขากำลังจ้องมองผิวขาวของกระต่ายน้อย..

ใครจะไปยอมวะ!!

“ไอ่แจ็ค เอายางมัดผมมาดิ เอามาเยอะๆ”

“มึงเอาไปทำเชี่ยไรครับ กูไม่ให้” แจบอมมองด้วยสายตาดุๆ ก่อนจะเดินเข้าไปค้นกระเป๋าแจ็คสันเอง

“เห้ยๆ ไอ่บี หยุดๆ กูให้ละๆ” แจ็คสันหยิบหนังยางส่งให้แจบอมเป็นกำ
(ไม่ต้องงงครับ แจ็คสันมีเยอะเอาไว้มัดผมหน้าม้าตอนซ้อมครับ แจ็คไม่ตุ๊ดนะครับ)

“ไอ่บี มึงเอาไปทำไร”

“ไม่เสือกได้ปะ?” หน้าชาเลยครับ แจ็คสันหน้าชา มองตามหลังแจบอมที่ก้าวออกไปทางจินยอง

.

.

ตุบ! แตบอมทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าจินยอง ทำให้ใบหน้าของแจบอมอยู่เสมอกับขาอ่อนของจินยอง…

“จะ แจ แจบอมทำไรอะ?” จินยองทำตัวไม่ถูก ลมหายใจร้อนๆ ของแจบอมมันเป่ารดอยู่ตรงหน้าแข้งเนี่ย

“อยู่ท่านี้นิ่งๆ ห้ามโวยวาย มีเสียงกูจะจูบ” มือหนารวบเข้าที่ขากางเกงแล้วทำการมัดเนื้อผ้ามี่ย้วยลงมาให้เห็นขาอ่อน มักเป็นจุกจนทำให้มองไม่เห็นขาอ่อน และต่อจากนั้นก็ยืนขึ้นทำการมัดเสื้อที่เว้าๆ ให้เห็นตัวบางๆ ข้างใน เป็นจุกสองจุกอยู่บนไหล่ จินยองทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจ มองไปที่แจบอม

“ไม่ต้องมาทำหน้างง มัดไว้แบบนี้อย่าเอาออก”

“มันตลกนะแจบอม เอาออกเลย!”

“เอาออกให้โง่ดิ ใครจะยอมให้คนอื่นมองขาอ่อนมึงวะ ตัวมึงด้วย หวง”

“อย่าเอาออกนะจินยอง แจบอมหวง” พูดเพียงแค่นั้น แจบอมก็หันกลับไปที่เดิมแล้วเริ่มซ้อม ปล่อยให้จินยองนั่งทำตัวไม่ถูก ตัวจะระเบิดอยู่ตรงนั้น

แจบอมหวง

แจบอมหวง

แจบอมหวง

แจบอมพูดเพราะ น่ารัก งืออ จินยองเขิน งืออ แจบอมน่ารักกกก
.

.

.
ระหว่างซ้อม แจ็คสันเดินเข้าไปหาแจบอม

“กูก็ว่าเอาหยังยางไปทำอะไร ที่แท้ก็เอาไปมัดไม่ให้ใครมองขาอ่อนนี่หว่า ทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะสนเค้า ทำร้ายจิตใจเค้าสารพัด รู้งี้กูจีบน้องแว่นก็ดี คนไรแม่งโคตรน่ารัก”

ปึก! เสียงลูกบาสกระทบเข้าที่ไหล่แจ็คสันเต็มๆ

ตอนนี้ผมคงต้องหยุดพูดก่อนที่ผมจะโดนไอ้แจบอมกระทืบเอาครับ คนอะไรไม่รู้ โคตรซึน โคตรขี้หวง

“ไอ่แจ็คมาซ้อม ไอ่สัส”

เสียงแจบอมตะโกนเรียกไปซ้อมละครับ ผมไปก่อนนะครับ เอาไว้เจอกันใหม่
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับ
End